Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

το τραγούδι στην προηγούμενη ανάρτηση το έψαχνα κάμποσο καιρό, το ακούω συνήθως σε έναν καφενέ κάποιων φίλων αλλά δεν έτυχε ποτέ να ρωτήσω ποιό είναι, το βρήκα σχεδόν τυχαία..
πλησιάζει ο νέος χρόνος και μοιάζει επιβεβλημένο σχεδόν να πάρει κανείς αποφάσεις, new year resolutions κτλπ.. έχω κάνει ένα μικρό πλάνο για το πως πρέπει να κινηθώ στο κομμάτι της δουλειάς, θα έπρεπε μάλλον να κάτσω να τα γράψω με χαρτί και στυλό αναλυτικά για να έχω κάτι που να μπορώ να ακολουθώ κατά βήμα και να μπορώ να ελέγχω την πρόοδο μου αλλά ποτέ δεν έκανα έτσι τα πράγματα, όπως και να έχει όμως ένα σχέδιο έστω και αφηρημένο είναι καλύτερο από το τίποτα..
μου έχει κολλήσει μια εικόνα που δεν βγάζει πολύ νόημα, σαν το νέο έτος (και η ελπίδα που έρχεται με κάθε καινούρια αρχή) να κρύβεται πίσω από κάτι και εγώ πρέπει να ανέβω στους ώμους κάποιου για να το δώ..
διαβάζω το "Φτωχοί" του Ντοστογιέφσκη, στην φάση που είμαι δεν μπορώ να μην βρώ παραλληλισμούς.. δεν θέλω να χω την τύχη του Ντεβούσκιν :Ρ
να θυμηθώ να ψάξω γιατί σε όλες τις υπηρεσίες που δούλευαν οι διάφοροι υπάλληλοι οι προϊστάμενοι είχαν στρατιωτικούς βαθμούς (δούλευαν όλοι για τον στρατό; η κάτι άλλο κρύβεται;)

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

έγινε κάτι κακό εχθές, κάτι που αφορά Εκείνη.. ήταν αναπόφευκτο να γίνει αλλά για μένα έγινε εχθές.. έγινα ψιλοσκατά και δεν μπορούσα να πάω και πουθενά, κοιμήθηκα με την σκέψη της στο μυαλό και μια ξυπνούσα και μια κοιμόμουν, δυό τρεις φορές μπερδεύτηκα και νόμιζα πως το είχα δει στο όνειρο μου, νόμιζα πως θα μπορούσα να επιστρέψω σε έναν κόσμο που θα μπορούσα να ελπίζω αλλά μπά.. η ελπίδα ήταν στο όνειρο τελικά, πολύ περίεργο.. και άσχημο, δεν μπορώ να βρω τίποτα στο οποίο να μπορώ να ακουμπίσω, ούτε καν στις σκέψεις μου

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

στις πιο άσχετες στιγμές

είχα να πληρώσω κάτι σήμερα και έφυγα για λίγο από το μαγαζί, κατέβηκα προς τα κάτω, πέρασα από στενά δρομάκια είδα μικρά μαγαζάκια, κόσμο, φωνές, μουσική και γεύση γιορτών, η μέρα ήταν φωτεινή και ζωντανή και η διαδρομή τόσο ωραία που ήθελα να την είχαμε κάνει μαζί, να σου κρατούσα το χέρι και να είχαμε περπατήσει μαζί αυτούς τους δρόμους, η επιστροφή φυσικά, μετά την συνειδητοποίηση του οτι μου έλειπες, ήταν σκοτεινή και μίζερη και ας ακολούθησα ακριβώς τον ίδιο δρόμο

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

δεν έτυχε ποτέ να κόβουμε μαζί ρυθμικά λαχανικά και να τραγουδάμε αλλά από τις πιο όμορφες στιγμές μας είναι όταν φτιάχνω κάτι καινούριο και το δοκιμάζουμε παρέα :) όταν σου αρέσει τα μάτια σου φωτίζονται.. και μοιάζουν να μεγαλώνουν!

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

η άλλη πλευρά

η άλλη πλευρά της επιστροφής μου..
χάθηκα για λίγο στο παρελθόν του μπλογκ μου άρεσαν πολύ κάποια ποστ:)
αύριο θα σε δω ξανά, φοβάμαι κάπως, είμαι πολύ πεσμένος και δεν ξέρω πόσο φυσιολογικός θα μπορώ να είμαι απέναντι σου, το μόνο καλό με τις γιορτές που πλησιάζουν είναι πως θα φύγεις και έτσι θα περάσει χρόνος μέχρι να σε δω ξανά..
εχθές μου έστειλες κάτι άσχετο κάτι χωρίς νόημα και εγώ ήθελα να αδειάσω πάνω στο άσχετο σου όλα μου τα συναισθήματα, συγκρατήθηκα φυσικά.. μου λείπει κάτι που δεν υπήρχε ποτέ, ένας ιδανικός εαυτός σου που είδα για τόσο λίγο που μοιάζει να τον ονειρεύτηκα

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

random thoughts και instagram

πλησίαζε η μέρα στο τέλος της και πήγε κάπως καλύτερα από ότι αρχικά φαινόταν, ένα ωραίο τραγούδι έπαιζε στο ράδιο, 80'ς φυσικά..  σκέφτηκα για λίγο πως τα πράγματα δεν είναι και άσχημα, δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, η δουλειά είχε πάει καλά.. άκουγα ωραία μουσική και ήμουν ελεύθερος να κάνω ότι ήθελα, ένιωσα ευχάριστα για λίγο.. μετά κάθησα να πιω καφέ και άνοιξα το τηλέφωνο μου και μπήκα στο ίντερνετ και όπως είναι το συνήθειο μου μπήκα fb και instagram, το οποίο instagram έχει γεμίσει γάτες.. γιατί κάνω like σε παρόμοιες εικόνες.. φυσικά η αίσθηση ευφορίας που ένιωθα ήταν καταδικασμένη να διαρκέσει λίγο γιατί είδα μια φώτο που έκανε λάικ Εκείνη και δεν ήταν τπτ σπουδαίο αλλά οι συνδέσεις που έκανε το μυαλό μου με έκαναν να μαυρίσω αμέσως..
φεύγοντας από την δουλειά το μυαλό μου επέστρεφε συνεχώς σε αυτή την αλλαγή της διάθεσης μου, το γιατί να έχω δεμένη την ευτυχία η την ευχαρίστηση μου με κάποιον έξω από τον εαυτό μου, η πιο απλή απάντηση είναι γιατί αυτήν την περίοδο νιώθω όπως νιώθω αλλά και πάλι..
πίστευα πως μεγαλώνοντας όλα αυτά θα γινόντουσαν πιο εύκολα αλλά δεν μπορώ να βρω πολλές διαφορές με τον νεότερο εαυτό μου

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

πάντα μου κάνει εντύπωση η έλλειψη μουσικής στην πραγματική ζωή, με την έννοια του soundtrack, βγαίνοντας κάθε φορά από χώρους με μουσική στον έξω κόσμο στον δρόμο που δεν ακούς παρά τους ήχους των αυτοκινήτων, πόσο περίεργο μου φαίνεται τα πρώτα λεπτά
συνήθιζα να ακούω playlist στο κινητό αλλά τώρα οι διαδρομές μου είναι μικρές και δεν το κάνω πια
νιώθω πως έχω χάσει (και έχω χάσει) αλλά δεν μπορώ να δω πως θα έμοιαζε η Νίκη, ποια θα μπορούσε να είναι

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

ένα δάσος από δέντρα φώτα και ανθρώπους! είπα να έχω ένα ενθύμιο από τις νυχτερινές επιστροφές μου, έτσι και αλλιώς η φώτο ποτέ δεν θα μπορεί να βγει τέλεια.. κάποια φορά θα βγάλω και την απέναντι πλευρά..

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

ήταν να γίνει κάτι σήμερα και δεν έγινε..
κάθησα μετά το κλείσιμο και έγραψα σε ένα χαρτί όλα όσα θα θελα να σου πω, σε ένα χαρτί που είχε μια παλιά παραγγελία, στον πάγκο και όχι στο τραπέζι.. άδειασα σε εκείνο το χαρτί αυτά που είχαν μαζευτεί και όταν το τέλειωσα και το διάβασα κάμποσες φορές το έκαψα, πέταξα τις στάχτες σε ένα τασάκι γιατί είχα πετάξει ήδη τα σκουπίδια, τις γύριζα με την άκρη του στυλό μήπως και έχει μείνει καμιά λέξη η κανένα γράμμα, κάτι που να μπορούσε να προδώσει σε αυτούς που θα έρχονταν αύριο το τι υπήρχε, δεν βρήκα τίποτα

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Παίζει ένα τραγούδι στον republic που αγγίζει κάθε χορδή μου και κάθεσαι στο απέναντι τραπέζι, πιο απρόσιτη από ποτέ, έξω βρέχει και είναι όλα μουντά, αν δεν είναι αυτό μοναξιά δεν ξέρω τι είναι..

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

ανυπομονώ για το αύριο, θα σε δω ξανά..
σήμερα πάλι καθόμουν και κοιτούσα τον κόσμο που κατέβαινε περιμένοντας και ελπίζοντας να σε αναγνωρίσω μέσα στους περαστικούς, η μυωπία μου μου δίνει ελπίδες και από μακρυά σχεδόν κάθε κοπέλα μπορεί να είναι εσύ :P
εχθές περπατούσα με μια φίλη και συζητούσαμε για σένα, ήταν ωραία, μέσα στην νύχτα και το κρύο να περπατάω με μια φίλη και να συζητώ για σένα σαν να είναι κάτι αληθινό, ξέραμε που έπρεπε να φτάσουμε και διαλέγαμε τις μεγαλύτερες διαδρομές για να διαρκέσει περισσότερο η κουβέντα μας, το κρύο ήταν στα όρια του ενοχλητικού..  με πίεζε να δω τα πράγματα αλλιώς, πιο χαλαρά και ακόμα και αν δεν μπορώ να είμαι μαζί σου όπως θέλω να είμαι, να μην στερώ από τον εαυτό μου (αλλά ούτε και από σένα) την ευχαρίστηση του να κάνουμε παρέα..
δεν μπορώ όμως να το δω έτσι δυστυχώς.. μου μοιάζει ψεύτικο και χωρίς νόημα, φίλοι δεν μπορούμε να είμαστε (ίσως εσύ θεωρεις πως είμαστε) τπτ άλλο δεν μπορούμε να γίνουμε, οπότε τι σκατά μένει; γνωστοί; :P
δίεξοδος στο γράψιμο, προετοιμασία για την αυριανή δύσκολη μέρα..
Έχουμε όλοι δύο ζωές:
Την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε στα παιδικάτα μας,
Και που εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε ως ενήλικες, πνιγμένη στην ομίχλη.
Την ψεύτικη, αυτήν που μοιραζόμαστε με τους άλλους,
Την πρακτική ζωή, την ωφέλιμη ζωή,
Αυτήν που στο τέρμα της είναι το φέρετρο.


Fernando Pessoa

διάβασα αυτό εχθές και μου φάνηκε αληθινό και ωραίο.. μου θύμισε κάτι παλιότερα ποστ μου με τον Άλλο (ναι συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Πεσσόα) το όνομα που είχα δώσει στην μάσκα και στο προσωπείο μας, αυτό που ονομάζει ψεύτικη ζωή ο ποιητής, πάντα με ανησυχούσε αν ποτέ μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά ένα άτομο ή κάποιος άλλος εμάς, τον αληθινό εαυτό μας, αυτόν που υπάρχει όταν είμαστε μόνοι μας και δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε γιατί δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να κερδίσουμε, αν ρίχνουμε ποτέ την μάσκα που φοράμε και για τον ίδιο μας τον εαυτό

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

αντικατοπτρίζονταν τα φώτα στην πλατεία πάνω από το άγαλμα του Βενιζέλου στο βρεγμένο πλακόστρωτο και ήταν σαν να υπήρχε μία πόλη που έβγαινε από κάτω, έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε μένα που τα είδα βιαστικά και με την άκρη του ματιού μου..ήθελα να βγάλω μία φώτο αλλά σκέφτηκα πως δεν θα έβγαινε καλή και δεν το έκανα, ψιχάλιζε κιόλας..  μουρμούριζα στον εαυτό μου ένα τραγούδι αλλά πρέπει να έκανα λάθος στους στίχους γιατί πάντα κατέληγα στο ίδιο σημείο, στις ίδιες λέξεις, πρέπει να μπω να το κοιτάξω..
προχθές έμαθα πως είσαι αλλού.. δεν μου το είπες εσύ.. ζώ σε άλλον κόσμο τελικά, μου φαίνεται πως έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα και σε είδα χθες.. δεν μου λείπεις απλά έχω την αίσθηση πως πέρασε καιρός, κάθε ψευδαίσθηση γκρεμίστηκε αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω, θα περάσει.. αλλά θα περάσει και καιρός μέχρι τότε
πως μπορώ να μαι απέναντι σου φυσιολογικός; θα τό θελα αλλά πως; και τι σήμαίνει πλέον φυσιολογικός;

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

εχθές για κάποιον λόγο (λες και θέλουν λόγο αυτά) ήθελα πολύ να σε δώ.. η διάθεση μου ήταν πεσμένη και πίστευα πως αν σε έβλεπα όλα θα γινόντουσαν καλύτερα, είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου και το σενάριο, πού θα σου ζητούσα να πηγαίναμε και τι ωραία που θα περνούσαμε.. πάλεψα με τον εαυτό μου να μην σε πάρω τηλ και να μην σου στείλω μήνυμα, προσπάθησα να κανονίσω κάτι άλλο με μια φίλη αλλά δεν βόλεψε και έμεινα εκεί να σκέφτομαι αν πρέπει να σε πάρω και τι να σου πω, ήξερα πως αν λύγιζα θα το θεωρούσα σαν μια ήττα μετά.. και επειδή εχθές ήταν από εκείνες τις άλλες στιγμές τις πιο σπάνιες που σκέφτεσαι κάποιον και εμφανίζεται με πήρες εσύ τηλ και είπες πως θα περνούσες
πόσο χαρούμενος..
ήρθες.. σου έβγαλα να φας και καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι, όχι σε εκείνο που θα ήθελα αλλά δεν πειράζει, σε προβλημάτιζε το μέλλον σου, συζητούσαμε για τις επιλογές σου, σε γείωσα σε κάποια πράγματα και σου είπα πως καλύτερα να κυνηγήσεις κάτι ρεαλιστικό και να αφήσεις για λίγο τα όνειρα σου στην άκρη, δεν ξέρω τί ήθελες να ακούσεις.. σε κάποια φάση μας διέκοψε η επίσκεψη κάποιων γνωστών και ήθελα να τους σκοτώσω αλλά το ξεπέρασα.. φύγανε..στιγμές στιγμές ήσουν τόσο γλυκειά και όμορφη που πονούσα, πραγματικά πονούσα..
κλείσαμε μαζί και φύγαμε, να περπατάω κοντά σου μέσα στην νύχτα και να μιλάμε.... ήθελα η διαδρομή να ήταν κάποια χιλιόμετρα παραπάνω..
ήθελα να σου πω να συνεχίσουμε, να πάμε εκεί που σχεδίαζα από την αρχή αλλά δεν το έκανα, φοβήθηκα πως θα ήμουν υπερβολικός πως θα χαλούσα κάτι ήδη τέλειο με το να θέλω παραπάνω ή απλά φοβήθηκα το άκυρο, ποιος ξέρει..
σήμερα φυσικά γαμήθηκε το σύμπαν και σε ψιλομισώ αλλα οκ.. εχθές ήταν τέλεια :)

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016


wish i knew you κόλλησα τελευταία με αυτό το τραγούδι, κλασικά με το κινητό δίπλα στο ηχείο και την εφαρμογή που σου δείχνει πιο τραγούδι είναι αυτό που παίζει!
δεν ξέρω αν θα ήταν διαφορετικά αν σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ή αργότερα...
προσπαθώ σήμερα να βρω λύση μέσα από τις λέξεις.. να γράψω ή να διαβάσω κάτι που να με βοηθήσει να την παλέψω
ζωγραφίσαμε σήμερα τα τζάμια στο μαγαζί και βγήκαν τέλεια :) σου έστειλα διάφορες φώτο και τις βρήκες και εσύ όμορφες..
ψιλοέπριζα ανα διαστήματα την κοπέλα που ζωγράφιζε αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρον το όλο σκηνικό, σε κάποια φάση φοβήθηκα μήπως με παρεξηγήσει και μαζεύτηκα
τα γυαλιά μου θέλουν επειγόντως αλλαγή :( έχουν φθαρεί πολύ..
το καλοκαίρι εσύ ήσουν εκεί και εγώ ήμουν εδώ και κάπως μου ήρθε και έκανα μια έρευνα στο ίντερνετ για την πόλη σου, βρήκα ένα άρθρο στην ανεξάντλητη πηγή και κάποιες φώτο στο google και προσπαθούσα να φανταστώ πως ήταν η ζωή σου εκεί, πριν έρθεις εδώ, τους δρόμους στους οποίους περπατούσες, τα μέρη στα οποία έβγαινες, το σπίτι σου,  το σχολείο στο οποίο πήγαινες, μία ζωή στην οποία δεν είχα καμιά επίδραση δεν είχα καμία γνώση, όπως ούτε και εσύ για την δικιά μου φυσικά, παράλληλες ζωές.. πόσα πράγματα έπρεπε να γίνουν για να διασταυρωθούν τώρα οι δρόμοι μας, μοιάζει σχεδόν με θαύμα
έτσι φυσικά είναι με όλους τους ανθρώπους της ζωής μας αλλά πάντα η συνάντηση με Εκείνη φαίνεται να έχει ιδιαίτερο νόημα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

σήμερα θα έπρεπε πέρα από κάθε αμφιβολία να καταλάβω πως δεν νιώθεις όπως εγώ, έγινε κάτι άσχημο και ήθελα να σου μιλήσω, όχι να σου πω η να μου πεις κάτι συγκεκριμένο απλά για να νιώσω καλά μόνο επειδή μιλάω μαζί σου, μιλήσαμε και αντί να νιώσω καλά όπως ήλπιζα συνειδητοποιούσα με κάθε σου λέξη πως είσαι πολύ μακρυά από αυτά που νιώθω, ίσως να σου είμαι ξένος και να έχω μπερδευτεί, ούτε και εγώ ξέρω τι παρηγοριά περίμενα πως θα βρώ στα λόγια σου.. πάντως αυτό που έλειπε και ήταν αυτό που με πόνεσε, ήταν η αλήθεια, μου είπες ότι θα μπορούσες να πεις στον καθένα.. γάμησε τα, στεναχωρήθηκα πολύ :(
και πάλι όμως κάτι με κρατάει, κάτι ακόμα υπάρχει που δεν με αφήνει να πω πως δεν υπάρχει τίποτα, αναρωτιέμαι αν είναι η ανάγκη
αύριο θα βάψουμε τις βιτρίνες και η κοπέλα που θα το κάνει θα κάνει και το σχέδιο που είχα δει και με ξετρέλανε! άρα αύριο πρέπει να είμαι ευτυχισμένος :P

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016



βρήκα ένα χαρτάκι εχθές για χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές βιτρίνας και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο αν ζωγραφίζαμε τις βιτρίνες στο μαγαζί.. συνήθως δεν μου αρέσουν αυτά αλλά κάτι μου έκανε το χαρτάκι αυτό, μια εικόνα που είχε μπροστά και γενικά η αισθητική του.. christmassy αλλά λίγο πιο dark.. δεν μπόρεσα να βρω παρόμοια εικόνα πουθενά και έχω κολλήσει, αν πάρω τηλ και μου την ζωγραφίσουν θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος :P οκ λίγο υπερβολικός..
σήμερα πέρασε Εκείνη από το μαγαζί αλλά είχα δουλειά και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πως ήταν εκεί.. μιλήσαμε μόνο λίγο και όταν είδε πως δεν θα είχα χρόνο έφυγε, χάρηκα που την είδα έτσι απρόσμενα αλλά όταν έφυγε ένιωσα κενός.. άλλη μια φορά που δεν μπόρεσα να είμαι αληθινός μαζί της.. ήθελα να την αγγίξω αλλά δεν μπορώ, δεν γίνεται..
σαν μέσα σε όνειρο να προσπαθείς να προσεγγίσεις κάτι μακρινό..
σκέφτηκα να της πω αν θέλει να έρθει να στολίσουμε μαζί το δέντρο η μάλλον να το κάνει αυτή.. θα δω.. 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

σήμερα είχα μια κρυφή ελπίδα, μια επίμονη σκέψη πως θα έρθεις..
καθόμουν στο τραπέζι που κάθομαι συνήθως και κοιτούσα τον δρόμο προς τα πάνω, ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα σε δω να κατεβαίνεις χαμογελαστή, έχεις αλλάξει χρώμα στα μαλλιά σου και πάντα δυσκολεύομαι τον τελευταίο καιρό να σ' αναγνωρίσω αμέσως, από την μία η μυωπία μου και από την άλλη πως ακόμα να κάνω update την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για σένα..
δεν ήρθες και έκανα μια περίεργη σκέψη, πως αυτή η σκέψη που είχα ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνες τις στιγμές που σκέφτεσαι κάποιον και εκείνος εμφανίζεται, ήτανε όλες οι άλλες φορές που τον σκεφτόμαστε και δεν εμφανίζεται, αυτές οι φορές που ξεχνάμε..

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

στο προηγούμενο ποστ έγραφα πως έσβησα την φωνή σου μαζί με τις άλλες.. στην συνέχεια της βραδιάς περπατήσαμε για λίγο μαζί μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας μετά την δουλειά, και ήσουνα αλλιώς και ήμουνα αλλιώς.. μερικές φορές νιώθω σαν να έχουν ειπωθεί πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί, με ενοχλεί που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός σου, ποια είναι η αληθινή εσύ
αναρωτιέμαι αν κάνεις παρόμοιες σκέψεις η αν είμαι για σένα ανοιχτό βιβλίο, δεν μιλάμε τις τελευταίες μέρες και η απόσταση από την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε σαν να έχει μεγαλώσει πολύ.. από την μια μου λείπεις και από την άλλη βρίσκω μια ανακούφιση στην απουσία σου
προσπαθώ να βρώ υποκατάστατα.. τίποτα όμως δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτό που μου προσφέρεις εσύ, περίεργο το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από την στιγμή που σε γνώρισα για πρώτη φορά

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

σήμερα σε κάποια φάση άνοιξα τον εξαερισμό και για λίγο έσβησαν όλες οι φωνές μαζί και η δική σου, σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν αν έμεναν έτσι σβησμένες
δεν με ενοχλούσε μόνο το περιεχόμενο αλλά ακόμα και ο ήχος..

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

έχω κολλήσει με το όνειρο στο κύμα τον τελευταίο καιρό, το ακούω πολύ συχνά κυρίως το βράδυ και το αφήνω να με ταξιδέψει πριν κοιμηθώ
μου βγάζει κάτι αισιόδοξο, πιάσε με από το χέρι και πάμε να κερδίσουμε, maybe it's just me
έρχονται κάποιες αλλαγές στην δουλειά, θα φτιάξουμε κάποια καινούρια πράγματα και με έχει πιάσει μια κάποια ανησυχία για το αν θα πετύχουν, αν δεν πετύχουν δοκιμάζουμε κάτι άλλο δεν χάθηκε και ο κόσμος αλλά θα ήθελα να πετύχουν αυτά τα συγκεκριμένα, να βρουν ανταπόκριση και κοινό..
χρειάζομαι μια νίκη αυτήν την περίοδο

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

άρχισα να φοβάμαι για τα χριστούγεννα

είδα κάτι απόμακρα χριστουγεννιάτικο στο youtube και ένας φίλος ανέβασε στο instagram μια στολισμένη βιτρίνα (είναι τρελοί..) και με έπιασε ένας φόβος, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν..
θυμήθηκα και τον ενθουσιασμό με τον οποίο τα περιμένει Εκείνη και φοβήθηκα περισσότερο, πρέπει να αρχίσω να προετοιμάζομαι για καταθλιψάρα και μαυρίλα :P
ή και όχι αλλά μάλλον ναι..

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

η μέρα κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο και η χθεσινή μου απογοήτευση σαν να πότισε τα πάντα σήμερα, το ότι δεν είχαμε και πολύ δουλειά δεν βοήθησε τα πράγματα οπότε..
έψαχνα οτιδήποτε σήμερα για να πιαστώ αλλά δεν υπήρχε τίποτα
σε κάποια φάση περπατούσα προς την Ναβαρίνου και σχεδόν έκλαψα, χωρίς συγκεκριμένο γεγονός, μόνο η συνειδητοποίηση της μοναξιάς μου και της γελοιότητας του αισθήματος μου, άσχημο πράγμα..

πέρασε ένας φίλος και μου έλεγε τα θέματα που είχε μια μια κοπέλα που του άρεσε, βρήκα κάποιες ομοιότητες με την δική μου κατάσταση και βρήκαμε κάποιες κατευθύνσεις ή έστω αναγνωρίσαμε κάποιες γραμμές, του είπα μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω (πως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος σε μια τέτοια περίπτωση;) και μου είπε πως τον βοηθάω με το να τον ακούω, ακούγεται κλισέ αλλά ένιωσα πως είναι αληθινό, ήμουν στα όρια να μοιραστώ και εγώ μαζί του τα δικά μου αλλά κρατήθηκα
ακόμα πιστεύω πως αν το πω σε κάποιον θα το κάνω περισσότερο αληθινό και περισσότερο δύσκολο, τώρα είναι μέσα στο μυαλό μου και το παλεύω σαν σκέψη..

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

νόμιζα πως ο χρόνος σταμάτησε.. και πως όλα θα μέναν σε μια μετέωρη αόριστη ελαφρά αισιόδοξη κατάσταση.. ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως τα ίδια πράγματα και οι ίδιες καταστάσεις μπορούν να σημαίνουν τόσο διαφορετικά πράγματα για δυο ανθρώπους
μάλλον ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν που ερμηνεύω τα πράγματα όπως με βολεύει αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, κάτι ελάχιστο μου είναι αρκετό για να συνεχίζω αυτό το παραμύθι
τι κάνεις όμως όταν βρίσκεις την πραγματικότητα αντίθετη και απέναντι σου;
εχθές για μια στιγμή που ήθελα να κρατήσει για πάντα, ο χρόνος σταμάτησε, και σήμερα η πραγματικότητα με χτύπησε με όλη την αλήθεια της, τον ωμό ρεαλισμό της και μου είπε ξέχνα τα, το χθες είναι χθες το σήμερα είναι σήμερα και όσο εσύ φτιάχνεις τα παραμύθια σου εγώ προχωράω και σε ξεπερνάω

δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από σένα, δεν πρέπει να έχω απαιτήσεις και σαν ζητιάνος να είμαι ευγνώμων για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι σου

είναι άδικο και δεν το αξίζω αλλά πως να γυρίσω αυτόν τον διακόπτη; και να σταματήσω να νοιώθω;

όπως η μέρα γίνεται νύχτα όχι σε μια στιγμή αλλά σε ώρες, ύπουλα και χωρίς σχεδόν να το καταλάβεις, έτσι και το συναίσθημα αυτό παρουσιάστηκε
χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα από την μέρα στην νύχτα

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ένα γραπτό σημείωμα στην τσέπη του μπουφάν σου

είσαι εκεί και θέλω να σου μιλήσω.. να σου πώ κάτι έστω και αν δεν είναι το κάτι που θέλω πραγματικά να σου πω
σήμερα το πρωί καθόμουν και έπινα καφέ και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν... 
το στομάχι μου πιανόταν σε κάθε μου σκέψη, μοιάζεις να είσαι το φίλτρο μέσα από το οποίο περνάνε όλα και το μοναδικό φωτεινό σημείο..
αν δεν υπήρχε όλη αυτή η τεχνολογία και ο μόνος τρόπος να σε δω η να σου μιλήσω θα ήταν να έρθω στο μέρος που δουλεύεις η συχνάζεις.. η αν θα μπορούσα να σε συναντήσω μόνο κάθε απόγευμα για λίγο όταν διασταυρώνονταν οι διαδρομές μας σε έναν μυστήριο δρόμο..
αν ένα γραπτό σημείωμα στην τσέπη του μπουφάν σου θα ήταν ο μόνος τρόπος για να σου γράψω;


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου έχω ένα χαρτάκι με μερικές σκέψεις που έγραψα το πρωί στην δουλειά, την ώρα του πρωινού καφέ, είχα σκοπό να τα μεταφέρω εδώ το βράδυ που θα ερχόμουν αλλά έχω αλλάξει και το παντελόνι είναι μακρυά.. οπότε το αφήνω για άλλη φορά
το βράδυ βγήκα με την παλιά Εκείνη.. ήταν όμορφα, ίσως πιο αληθινά τώρα που τα συναισθήματα είναι μακρυνά και οι γωνίες έχουν στρογγυλέψει
έχουν αλλάξει τόσα και έχουμε αλλάξει και εμείς τόσο που μοιάζουν να ήταν άλλοι άνθρωποι αυτοί που για λίγο περπάτησαν μαζί, ήταν όμορφα, ήρεμα..
κρύωσε ο καιρός και ο Jubei θυμήθηκε πως με συμπαθεί..

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Όνειρο στο κύμα


το έψαχνα καιρό, και το βρήκα σήμερα οπότε το έχω λιώσει..
 

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

η αλήθεια των προσώπων

επηρεασμένος από αυτό το ποστ σκέφτηκα τις φωτογραφίες..
αν και είναι πιστά αντίγραφα σπάνια μοιάζουν να αποτυπώνουν την αλήθεια των στιγμών ακόμα πιο σπάνια την αλήθεια των προσώπων
την προσωπική μας αλήθεια, έχω μια εικόνα για σένα που καμιά φωτογραφία σου δεν δείχνει, αυτή η εικόνα που βλέπω όταν κλείνω τα μάτια  και φέρνω στο μυαλό μου το πρόσωπο σου
κοίταζα το πρωί μέσα από την τζαμαρία τον δρόμο έξω και ήταν σαν να τον έβλεπα μέσα από το πλαίσιο μιας φωτογραφίας ή ενός βίντεο
σκέφτηκα μια εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου πριν ακόμα στήσουμε το μαγαζί αλλά ήξερα πως το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο θα ήταν το αγαπημένο μου, μια μέρα σαν και την σημερινή βροχερή και μουντή θα καθόμασταν μαζί σε εκείνο το τραπέζι και θα λέγαμε ιστορίες καθώς πίναμε καφέ η hot chocolate
τώρα το κοίταζα από ένα άλλο τραπέζι και προσπαθούσα να δω τις σκιές μας σε εκείνη την τέλεια στιγμή

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

όλα μοιάζουν να είναι ένα μήνυμα μακρυά και οι λέξεις υπάρχουν.. νόμιζα πως όταν ερχόταν ξανά αυτή η στιγμή δεν θα έκανα ότι και στο παρελθόν, θα ήμουν αποφασιστικός και θα ξεμπέρδευα γρήγορα με ένα ναι η ένα όχι, αλλά τώρα όλα πάλι μοιάζουν να μπερδεύονται τίποτα δεν είναι απλό και ξεκάθαρο, είναι η πραγματικότητα η απλά μια φαντασία
απο το πουθενά άκουσα το Kosheen-Catch και θυμήθηκα τα νιάτα μου :P
σήμερα ήθελα να πάμε μια βόλτα, τελειώσαμε νωρίς και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο ωραία θα ήταν αν περπατούσαμε μαζί
και είναι και φθινόπωρο..

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

σήμερα το πρωί πέρασα από την ρωμαϊκή αγορά, και έβγαλα μια φώτο, σκέφτηκα πως είναι μια θέα που δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες και κάποια σημεία της έχουν μείνει απαράλλακτα (έβλεπα κάτι ψηφιδωτά) το απόγευμα καθόμουν στο μαγαζί σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο, το τραπέζι έλειπε από μπροστά μου γιατί το είχαμε βγάλει έξω, έπαιζε βέλβετ και έβλεπα τα φύλα του δέντρου απέναντι μου, μια σκέψη που δεν πολυθυμάμαι μου είχε κολλήσει, το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα σκεφτεί πως αν ήμουν στην παλιά εποχή που έγραφα κάθε μέρα θα ήταν μια ωραία σκέψη για το βραδινό μου ποστ, κρίμα που δεν την θυμάμαι..

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

εδώ και όχι αλλού

έψαξα ένα βιβλίο στις κούτες αλλά δεν το βρήκα, η βιβλιοθήκη είναι απέναντι μου ακόμα λυμένη, ασύνδετα κομμάτια
ήθελα να διαβάσω κάποιες γραμμές, κάποιες λέξεις που μπορεί να με βοηθούσαν
γράφω εδώ για να μην γράψω αλλού..
η σκέψη της Τέλειας Ημέρας απασχολεί τελευταία το μυαλό μου, το πως μπορούμε να οδηγηθούμε εκεί, πως θα ήταν.. πόσο διαφέρει το δικό μου ιδανικό από το δικό σου και τι θα γινόταν όταν επιστρέφαμε στην καθημερινότητα

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

βλέπω μια ταινία και σε θυμήθηκα, πάντα γυρνάω στα ίδια πράγματα, ίσως επειδή απλά είμαι ο ίδιος άνθρωπος, οι πιο αληθινές μας στιγμές εξακολουθούν να είναι αυτές που περνάω μακρυά σου, κάνοντας κάτι άσχετο και να σε σκέφτομαι

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

η νέα μου αγαπημένη συνήθεια είναι να σου λέω χαζομάρες και να βλέπω από πίσω σου πως τα μάγουλα σου σηκώνονται όπως χαμογελάς

ένα χαμόγελω που δεν μπορώ να δω αλλά ξέρω πως σχηματίζεται :)

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Is there even a shard of a fraction of the feeling?





μερικές φορές σκέφτομαι πως οι ομορφότερες στιγμές είναι εκείνες που για πρώτη φορά μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, ξεπερνάμε τον φόβο της απόρριψης και του να πληγωθούμε και απλά λέμε την αλήθεια μας

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

ή το youtube έγινε πιο έξυπνο ή εγώ πολύ προβλέψιμος.. μου έκανε εντύπωση το πόσο καλές προβλέψεις έκανε στα προτεινόμενα βίντεο όταν άκουγα μουσική, μέχρι που βρήκα και ένα τραγούδι που είχα ξεχάσει πως έψαχνα!

αν πρέπει να χαθούμε μαζί ή να βρεθούμε

έγραψα το όνομα σου σε κάτι που ήξερα πως σε λίγο θα χανόταν

θέλω μια χρονομηχανή να επιστρέψω στο παρελθόν, έστω και σαν παρατηρητής

αναγνώρισα το πρόσωπο σου σε ένα άνιμε.. ήθελα να στο προτείνω αλλά όταν σε είδα στην τελευταία σκηνή είπα, άστο καλύτερα

ένα χιονισμένο βουνό και ο νυχτερινός ουρανός, wallpaper



ένα από τα τραγούδια που ακούω στην δουλειά..

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

η τελευταία φορά

άφησα ανοιχτό τον εαυτό μου και την πάτησα για άλλη μια φορά, κάθε φορά που ανοίγομαι πληγώνομαι αλλά μοιάζει σαν να μην μαθαίνω ποτέ
προσπάθησα πολύ αυτήν την φορά πραγματικά
αυτό θα είναι πάντα το τίμημα;

ίσως πρέπει να μην με νοιάζει τίποτα πέρα από τον εαυτό μου και την επιτυχία

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

έβαλα μια καινούρια wallpaper στον υπολογιστή, μια φώτο του νυχτερινού Τόκιο, καθώς έψαχνα να βρώ κάτι που να μου αρέσει θυμήθηκα το παρελθόν, που το ίντερνετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, ούτε δεδομένο  αλλά ήταν απίστευτα αργό, θυμήθηκα τον εαυτό μου να ψάχνει και κάθε έρευνα έμοιαζε κάπως μαγική, μπορούσες να βρεις εικόνες που δεν υπήρχε περίπτωση να έβρισκες αλλιώς, οι οποίες εικόνες έκαναν μερικές φορές λεπτά για να φορτώσουν και εσύ περίμενες.. θυμάμαι τότε πως μπροστά σε αυτόν τον απίστευτο όγκο εικόνων έφτιαχνα ιστορίες για το τι μπορεί να έδειχναν η τι γινόταν πίσω από μια συγκεκριμένη εικόνα, ένα πέπλο μυστηρίου και μυστικισμού κάλυπτε τα πάντα, ήταν η ηλικία που μπορούσα ακόμα να πιστεύω στο υπερφυσικό, ίσως ήταν η συνειδητοποίηση της αλλαγής και αυτού που έρχεται, ακόμα και μια εικόνα από ένα μακρυνό μέρος έμοιαζε το ίδιο εξωτική με αυτό που απεικόνιζε, το ίδιο και η μουσική κάποτε το να βρεις ένα τραγούδι ήταν περιπέτεια, να ελπίζεις πως κάποιος κάπου το είχε και πως το είχε ανεβάσει για να το μοιραστεί με όλους άσε που μέχρι να κατέβει σου έβγαινε η πίστη, σχεδόν κάθε τραγούδι που κατέβαζες είχε και την ανάλογη ιστορία, τώρα που μπορείς να κατεβάσεις ολόκληρες συλλογές σε λίγα λεπτά σαν να έχει χαθεί ο σύνδεσμος αυτός, άσε που δεν είναι ανάγκη να κατεβάσεις κάτι αφού μπορείς απλά να μπεις στο youtube και να το ακούσεις, αυτό το ότι όλα τώρα είναι στις άκρες των δαχτύλων μας ανα πάσα στιγμή σαν να έχει κλέψει από τα πράγματα την ιδιαιτερότητα τους και την μαγεία της ανακάλυψης, δεν θα ήθελα με τίποτα να γυρίσουμε σε εκείνη την εποχή γνωρίζοντας πως είναι τα πράγματα τώρα απλά μου λείπει εκείνη η μαγεία του καινούριου, αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ νιώθω έτσι, αν και δεν το νομιζω

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

το έχω ποστάρει ξανά αλλά σήμερα είναι ιδιαίτερη ημέρα!

αυτό το "σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει" ...  ώρες ώρες νομίζω πως είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί, ώρες ώρες..

θέλησα πολλές φορές να γράψω αλλά έχω πλέον τόσα φίλτρα λογοκρισίας που δεν απομένει τίποτα που να μετράει
επίσης είμαι στο στάδιο που δεν μπορώ να ξεχωρίσω την αλήθεια από την φαντασία και τις προθέσεις από το τυχαίο και τα όνειρα

η δουλειά πάει καλά, τόσο που φοβάμαι πως θα προσγειωθούμε απότομα..
σε λίγο καιρό θα κάνουμε ένα πολύ σημαντικό βήμα και είναι μια μάχη που πρέπει να κερδίσουμε, η χώρα πάει κατά διαόλου και έχω χάσει κάθε ελπίδα πως μπορεί να σωθεί η κατάσταση

σήμερα περπατούσα και έπεσα πάνω στην περιφορά του επιταφίου, όλα τα μαγαζιά είχαν κλειστά τα ραδιόφωνα και τις μουσικές, ήταν περίεργο..

περπατούσαν όλοι με τα κεριά στο χέρι και στο πεζοδρόμιο ήτανε μια ζητιάνα απλωμένη κάτω, ούτε εγώ της έδωσα κάτι (μεγάλη κουβέντα αλλά το να τους δίνεις χρήματα είναι ότι χειρότερο γιατί συντηρείς μια κατάσταση) αλλά σαν εικόνα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, σχεδόν σαν παραβολή οι χριστιανοί και η ζητιάνα

εχθές περπατούσα (όλο περπατάω τώρα που είμαστε κλειστά) και συνάντησα δύο κοριτσάκια με ένα σκυλάκι, με χαιρέτησαν από το πουθενά και ήτανε μια ευχάριστη στιγμή :) τους είπα πως είναι πολύ όμορφο το σκυλάκι τους και μου είπαν ευχαριστούμε, τους ρώτησα πόσο χρονών είναι και πως το λένε και μου είπαν τριών μηνών και πως το λένε κόσια ή γκόσια στα ρώσικα (δεν το κατάλαβα) και στα ελληνικά ρόκι! μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως έδωσαν δύο ονόματα στο σκυλί τους και σκέφτηκα πως μάλλον και αυτές θα είχαν δύο ονόματα ένα ρώσικο και ένα ελληνικό


Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

μου είχε κολλήσει μια σκηνή από τον Ηλίθιο στο μυαλό, η Ναστάζια Φιλίποβνα να πετάει τα 100,000 ρούβλια στο τζάκι για να τα πάρει ο Γκάνια και ο Ρογκόζιν να την αποκαλεί Βασίλισσα, μουγκρίζοντας σε όλους να  μείνουν μακρυά, Βασίλισσα..
το βιβλίο το δανείσαμε σε έναν φίλο και το μόνο αντίτυπο που έχω είναι μια μετάφραση που απεχθάνομαι.. το βρήκα online στα αγγλικά και χάθηκα για λίγο στις λέξεις και τις εικόνες

το απόγευμα δεν είχε δουλειά και πήρα μπροστά μου ένα καινούριο τετράδιο και ένα στυλό, ήθελα να γράψω κάτι η να σχεδιάσω το πρόσωπο της, δεν έκανα τπτ από τα δύο, μόνο κάτι μουντζούρες στο χάρτινο κυπελάκι του καφέ

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

έριξα μια κλεφτή ματιά στην ζωή σου! έμεινες αληθινή και χάρηκα, σ' αναγνώρισα στις λέξεις και χαμογέλασα :)

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

με τα λόγια, τις μουσικές και τις φωνές των άλλων..


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Ανάθεμα τον αίτιο


κάποιες φορές με πιάνουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου και νομίζω πως είμαι κάποιος ή μάλλον πως είμαι σε μια προδιαγεγραμμένη τροχιά για να γίνω κάποιος και κάποιες φορές συνειδητοποιώ πως δεν είμαι τίποτα (ακόμα..)
και σε μια τέτοια στιγμή θύμωσα που δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι, με το πόσο ανίκανος να βοηθήσω πραγματικά κάποιον που με είχε ανάγκη
με κάτι πιο χειροπιαστό από τα λόγια
τη στιγμή που βλέπεις τα πράγματα κάτω από το μοναδικό πρίσμα που μετράει και στην σωστή προοπτική τους, γιατί να είμαστε τόσο αδύναμοι να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας;